Felix van der Wissel

Waarom Tribu del Alma mijn roeping is…

In 1987 stierf mijn moeder na een ziekte periode van in totaal 5 jaar. Ik was toen 20. Eigenlijk veel te jong om een ouder te verliezen… De ziekte van mijn moeder, maar ook mijn moeder zelf, heeft veel bepaald in mijn leven. De keuze om geneeskunde te gaan studeren is hieruit voortgevloeid.

Ik wilde eigenlijk industriële vormgeving gaan studeren in Delft maar doordat ik onze toenmalige huisarts aan het werk zag, die vol passie en liefde mijn moeder verzorgde, werd er iets in mij wakker dat al veel langer in mij lag opgeslagen. Een diep intuïtief gevoel in mij zegt me dat ik, als je in reïncarnatie geloofd, meerdere levens heb gehad waarin ik een zelfde rol heb vervuld die ik nu heb als huisarts. Dat zelfde intuïtieve gevoel zegt me ook dat ik als huisarts te beperkt ben in het benutten van alle mogelijkheden. Helaas is het zo dat in onze huidige tijd er geen ruimte meer is voor andere richtlijnen dan evidence based medicine, alleen wetenschappelijk bewijswaarheid.

Na mijn studie geneeskunde in Maastricht ben ik niet direct de huisarts geneeskunde gaan doen maar heb ik mij laten verleiden tot het in maatschappelijk hoger aanzien zijnde specialisme, Orthopedie. Eerst moest ik daarvoor de vooropleiding chirurgie doorlopen. Psychologisch gezien al een studie op zich waard hoe chirurgen en assistenten in opleiding elkaar van de Alpha rots proberen af te duwen. Een wonder dat ik me daar staande wist te houden. Het vak zelf is super mooi en geeft veel voldoening. Met behulp van naald en draad mensen redden is natuurlijk al een wonder. Ik snap dan ook goed dat veel chirurgen zich dichter bij het goddelijke verheven voelen staan.

Na de start van mijn orthopedie opleiding kreeg ik migraine aanvallen. Ik kon die niet plaatsen want ik had ze nooit gehad.In een lang-weekend op een vakantiepark met Daniëlle kon ik mijn onderbuik en hart horen spreken: “Stop met deze poppenkast, volg je hart”. Ik besloot naar deze innerlijke stemmen te luisteren en begreep dat mijn lijf mij, door middel van de migraine, wilde zeggen dat ik van mijn innerlijke pad was afgedwaald. Ik stopte en startte per maart 2000 met de huisartsen opleiding. Een hele overgang en lastig voor mijn ego. 4,5 jaar opleiding als specialist, en van voren af aan beginnen met de helft salaris.

Toch voelde ik me direct thuis. Er was ruimte voor empathie, voor anders denken. Maar toch was alles ingebed in de richtlijnen van het wetenschappelijk genootschap, Het NHG. De standaarden die dit genootschap uitbrengt zijn de rode draad voor iedere huisarts. Je mag er vanaf wijken maar op eigen risico.

Als je net begint als huisarts zijn die richtlijnen heel fijn maar naar mate je meer ervaring hebt zijn ze nauwelijks werkbaar. Ze gaan schuren met wat de patiënt, vaak nodig heeft. Concrete problemen zijn prima in een standaard te vangen en daar zit ik ook op één lijn. Maar wanneer het gaat over moeilijk te vangen klachten zoals buikpijn of lage rugklachten zonder aanwijsbare oorzaken, worden deze al snel afgedaan als SOLK, somatisch lichamelijk onverklaarbare klachten. Klachten die tussen de oren zitten.

Van 2011 tot 2014 heb ik een televisieprogramma gepresenteerd bij RTL4 “Dit is mijn lijf”. Hierin behandelden wij problemen en klachten waar andere artsen tot op heden geen oplossing voor hadden gevonden. Vaak lag de oplossing in beter luisteren en niet alleen maar uitgaan van de lichamelijke oorzaak. We hebben indertijd hypnotherapie ingezet bij een man met invaliderende enorme jeuk aan zijn testikels met zeer goed resultaat.

Zelf vond ik het erg lastig om mijn gevoel uit te spreken over hoe ik naar deze klachten keek. Bang dat mijn collega’s mij zweverig of spiritueel zouden vinden. Bang niet meer geaccepteerd te worden. Danielle was al eerder een ontdekkingstocht aangegaan waar ik op zich voor open stond, maar niet waar mijn collega’s bij waren. Door onze persoonlijke processen maar ook relatie crisissen kwam wat ik voelde steeds meer aan het oppervlakte te liggen. Ik kon niet meer om mijn andere interne kompassen heen, mijn instinct en mijn gevoel, die mij duidelijk maakten dat ik hen niet langer kon verloochenen. Voor mij werd het steeds duidelijker dat in onze Westerse beschaving ons hoofd (angst en controle systeem) het kompas is waar naar geluisterd moet worden. Zo is het ons aangeleerd.

Ons hart -en onderbuik kompassen zijn ondergeschikt gemaakt.

Angst en Controle zijn systemen die we leren door eigen ervaring, het door maken van trauma. Of we krijgen het doorgegeven van onze ouders of naaste familie. Soms van generatie op generatie.

Ons onderbuik kompas, ons instinct dat ieder zoogdier kent, wordt nauwelijks ingezet en vaak afgedaan als onzin of geromantiseerd. Denk maar aan het moederinstinct. Ik betrapte mij er indertijd op dat ik dat ook deed, terwijl ik via mijn ervaringen in Afrika had gemerkt hoe stammen juist dat oerinstinct gebruikten als ze op jacht gingen voor dreigend gevaar of juist om te weten waar ze moesten jagen.

Het Hart-kompas is misschien nog wel het lastigste kompas om te begrijpen. Het gaat over liefde voor jezelf. In principe kom je vol liefde op deze aarde als baby. Als het goed is ontbreekt het je aan niets. Vol liefde, passie en levenslust (ondanks het geboorte trauma).

Je ouders projecteren hun angsten en meegemaakte trauma’s op hun kinderen waardoor ze onbewust een kind opzadelen met deze Hoofd-kompassen ipv hun kind te laten leiden door hun hart-kompas. Een kind ontwikkelt daardoor coping mechanismen en raakt van het pad af waar het Hart-kompas naar wijst.

Er ontstaat een verschil tussen waar het Hoofd-kompas en Hart-kompas naar wijzen.

Een tijd gaat het goed om alleen het Hoofd-kompas te volgen maar op een gegeven ogenblik komt er een moment waarop ons lichaam signalen af gaat geven dat je van je koers bent afgedwaald. Dat doet ons lichaam in de vorm van onverklaarbare lichamelijke klachten.

We worden vaak bang omdat we het niet begrijpen. We varen immers op ons Hoofd-kompas en voelen instinctief niet meer dat we zijn afgedwaald en dat we muurtjes hebben gebouwd om trauma’s, die ons van ons pad hebben doen afdwalen.

Voor mij heeft het lang zo gewerkt totdat ik ook mensen ontmoette die mij weer konden laten voelen welke richting mijn 3 kompassen gezamenlijk aanwijzen. Het zijn 3 assen zoals in 3D (en wellicht wel meer) je hebt al deze 3 assen nodig om te bepalen waar je heen moet.

Ons lichaam is geduldig en slim. Op een gegeven moment voel je dat het gaat schuren. Ons hoofd wil dit gevoel onderdrukken. Dat kan zeer heftig zijn. In het Engels is onderdrukken, “to depress”. Een depressie is vaak dus het onderdrukken van gevoel waar je hoofd van vindt dat het er niet mag zijn.

De afgelopen jaren heb ik in mijn huisartsenpraktijk deze kennis steeds meer durven delen met mijn patiënten. Het heeft er voor gezorgd dat ik velen heb kunnen helpen om van hun lichamelijke klachten af te komen, waar geen specialist raad mee wist. Het lag dus aan het niet gebruiken van al je kompassen.

Helaas nemen de gesprekken veel tijd in beslag. Iets dat in een huisartsenpraktijk wel gewenst maar niet mogelijk is. Dat is dan ook de voornaamste reden om Tribu del Alma te starten zodat ik weer tijd heb om mijn kennis over te brengen en mensen te helpen hun pad naar zichzelf terug te vinden. Het juiste gebruik van je kompassen vergt tijd en oefening. Mensen daarbij helpen en begeleiden zie ik als één van mijn grootste uitdagingen.

Felix

Ray Klaassen